Τα παιχνίδια του μυαλού!!

Ανέκαθεν οι σκέψεις για εμένα ήταν ο μεγαλύτερος εχθρός. Έρχονται αναπόφευκτα εκεί που δε το περιμένεις. Σκάνε ξαφνικά στο... κεφάλι σου και αρχίζουν μια βασανιστική μονομαχία με τα συναισθήματα σου. Ως άνθρωπος που πάντα βάζει στην πρώτη γραμμή άμυνας τη λογική, η αντιπαλότητα συναισθήματος και σκέψεων μπορεί να διαρκέσει μια στιγμή, λίγες μέρες.

Το χειρότερο όμως με τις σκέψεις είναι ότι πολλές φορές τροφοδοτούνται από εμάς τους ίδιους. Επιστρατεύουμε κάθε μέσο για να τους δώσουμε εικόνα και πνοή. Ξαφνικά αντιλαμβανόμαστε πως οι εικόνες αυτές που δημιουργήσαμε σχηματίζουν εκείνες τις γνώριμες αναμνήσεις που έχουμε καταχωνιάσει τόσο προσεκτικά στο πίσω μέρος του μυαλού μας, όσο πιο βαθιά γίνεται για να είμαστε σίγουροι πως τις έχουμε προστατεύσει όπως πρέπει.

Γιατί όμως τόσος αγώνας για να τις κρύψουμε θα με ρωτήσεις.

Για μερικούς ανθρώπους οι αναμνήσεις χάνουν το ρόλο της εμπειρίας, της όμορφης στιγμής στο πέρας του χρόνου. Στο λαβύρινθο του μυαλού, τους δίνουν υπόσταση και ζωντάνια ξανά και γίνονται πριν προλάβουν να το καταλάβουν μια φανταστική πραγματικότητα.

Είναι όλα ένα παιχνίδι του μυαλού.

Ναι, οι σκέψεις μας στοιχειώνουν. Δε θα υπάρχουν εκεί όμως για πάντα. Μπορεί τώρα να ξυπνάμε και να κοιμόμαστε μαζί τους. Να οδηγούμε και οι σκέψεις να κινούνται σε ιλιγγιώδεις ταχύτητες στο μυαλό μας, καταργώντας κάθε έννοια του φρένου. Το κλειδί είναι να τις αναγνωρίσουμε και να αποδεχθούμε ότι στέκονται δίπλα μας, πίσω μας, μπροστά μας, παντού.

Δύσκολο να βρούμε τη δύναμη για να τις κοντρολάρουμε, αλλά θα γίνει στο χρόνο του. Καθετί στη ζωή μας έχει το σχήμα του και κατ’ εμέ είναι κυκλικό. Η πορεία των σκέψεων ακολουθεί την κυκλική διαδρομή και τα τινά είναι δύο: ή θα συνεχίσουν να στροβιλίζονται κυκλικά ξανά και ξανά μέχρι να ζαλιστούν, να πέσουν οι δυνάμεις τους και να εγκαταλείψουν την εξωφρενική διαδρομή τους, ή να εκτροχιαστούν εκτός της διαμέτρου τους φτάνοντάς μας στα όρια μας, εκεί που δεν υπάρχει τίποτα άλλο και καταλαβαίνουμε πως ήρθε η στιγμή να μας αποχαιρετίσουν γιατί σταματούν πλέον να μας επηρεάζουν.

Τότε το παιχνίδι του μυαλού θα βγάλει τη λευκή σημαία και θα αφήσει τις αναμνήσεις μας ζωντανές μεν, ανενεργές δε.

Δε θα χαθούν φυσικά μην ανησυχείς, θα είναι εκεί όποτε κι αν νιώσεις την ανάγκη να ανατρέξεις, απλώς θα πάψουν να σχηματίζουν την ασφυκτική ατμόσφαιρα της φανταστικής πραγματικότητας που μας κρατούσε εγκλωβισμένους μέχρι τώρα.